LORD WINKLEBOTTOM INVESTIGATES Uitgever: Cave Monsters / 2022 Ontwerper: Charlotte Sutherland, Cave Monsters Platform: PC, Mac, Linux, PS4, Switch, Xbox One, Xbox series X/S. Systeemeisen: --- Windows 7 of hoger - Processor: SSE2 instruction set support - 4 GB RAM - Grafische kaart: met DX10 (shader model 4.0) mogelijkheid - DirectX 10 - 4 GB beschikbare opslagruimte. --- MAC OS 10.11+ --- LINUX Ubuntu 12.04+ Categorie: Detective, moordmysterie, dierenkarakters, humor, handgetekend 2D beeld, 3de persoon, point & click. Walkthrough: klik hier voor Yvonnes Nederlandstalige walkthrough. Beschrijving en review door Yvonne: Lord Winklebottom is een giraf die in de betere milieus verkeert. Hij wordt door zijn jeugdvriend admiraal Gilfrey, uitgenodigd op zijn eiland Barghest. Gilfrey heeft een belangrijke mededeling te doen en heeft meer dieren uitgenodigd om de boodschap aan te horen. Als Winklebottom en nijlpaard dokter Frumple in het landhuis aankomen, heeft het dienstmeisje net ontdekt dat haar werkgever is overleden. Hij zit vast in een watersysteem van pijpleidingen, waardoor hij zich binnenshuis verplaatst. Gilfrey is namelijk een amfibie. Nadat Winklebottom Gilfrey uit het pijpleidingensysteem heeft weg gekregen, doet Frumple de autopsie. Gilfrey is vermoord. De gasten en het personeel worden door Winkelbottom verhoord. Alle aanwezigen hebben een motief om Gilfrey het zwijgen op te leggen, maar het duurt lang voordat Winklebottom weet wie de moordenaar is. Hij belt Scotland Yard en vraagt hulp aan Inspector Culver. Winklebottom weet pas wie de dader is, als inspecteur Culver hem op het juiste spoor zet. Hij hoeft dan nog alleen het motief voor de moord te ontdekken. 
 In Winklebottoms wereld komen alleen dieren voor. Ze leiden een menselijk leven, zoals in de jaren twintig van de vorige eeuw in de betere kringen gebruikelijk was. Je ziet oldtimers op straat, die toen het straatbeeld bepaalden en een grammofoon met hoorn of een ouderwetse telefoon aan de muur. Sommige dieren hebben passende, dierlijke kenmerken. Lord Winklebottom kan het niet weerstaan blaadjes van planten te eten, slak Pumphrey smelt dood door zout water en kameleon Dr Price neemt verschillende kleuren aan, als ze geëmotioneerd is, terwijl ze haar ogen alle kanten op laat gaan. Uiteraard is het slachtoffer, een salamander, afhankelijk van water en verplaatste hij zich daarom in waterschachten door zijn huis. Het verhaal komt dus over als 'typisch' Engels en de vaak mopperende, primaatfobische Frumple loopt voortdurend rond met een kopje thee in zijn hoef en een zakhorloge in zijn vest. De sfeer is als in Agatha Christie- of Sherlock Holmesverhalen. 
 Winklebottom onderzoekt de woon- en eetkamer, de orangerie, de keuken en de badkamer, de kelder en de zolder in het landhuis. Later kan hij, als hij een plattegrond vindt van het eiland, ook de familiecrypte, de aanlegsteiger aan het strand en het bos onderzoeken. De spelbediening is makkelijk en wat grappig is, is dat de welbekende handjes-cursor vervangen is door een poot met hoef. Ook het bekende oogje of vergrootglas is vervangen door het lorgnet dat Winklebottom draagt. Er zijn meer grappige elementen in het spel. Er is een verwijzing in een krant naar inspecteur Waffles (uit een ander spel) die inspecteur Culver bij een zaak zou hebben bijgestaan. De schrijver van een toneelstuk heet Sharkspeare en er hangt ergens een schilderij van het geitje met de parel. Grappig is de babyfoto van Constance, een foto van een ei. Elk figuurtje is een verdierlijkte vorm van mensen en Winklebottom wordt ouderwets genoemd, omdat hij nog op vier poten rondloopt. Aan het eind wordt, zoals vaak in een film, medegedeeld dat de dieren in het adventure geen kwaad is aangedaan. 
 Het taalgebruik is geweldig, Brits en onderkoeld. "Dash it all, old boy" hoor je dan bijvoorbeeld. Er is gebruik gemaakt van stemacteurs die hun werk uitstekend doen en elke stem is herkenbaar. De figuren spreken elkaar bijvoorbeeld aan met 'old boy' of 'old chap' en het taalgebruik van de verschillende standen is goed duidelijk. Zeeman Salty Waters spreekt overduidelijk anders dan Winklebottom of Frumple en er is een duidelijk standsverschil tussen het dienstmeisje en haar meester. De muziek is prachtig, licht klassiek en zich niet herhalend. Het lijken échte, korte muziekstukken te zijn, die gevarieerd zijn van aard. Er is een vrolijk barliedje met honky tonkmuziek in het café en in de onderzeeër is kerkorgelmuziek te horen. Aan de meestal licht klassieke muziek is veel aandacht besteed. Vaak laat de muziek dreigende klanken horen. Áan achtergrondgeluiden is ook geen gebrek. Het gegil van Beryl of Constance klinkt, als er iets is gebeurd wat hen verontrust. De klok laat een bel horen als je hem verzet. Je hoort meeuwen op de achtergrond, gezaag of brekend glasgeluiden, een plons van een kruik in de zee. 
 Er is een veelheid aan puzzels. Veel dialoog- en inventarispuzzels, waarbij je gevonden voorwerpen moet gebruiken om een later probleem op te lossen. Maar vaak moet je bij problemen waarvan je wel weet hoe je die op zou moeten lossen, de voorwerpen nog vinden. Het spel is redelijk lineair, toch komt het niet vaak voor dat je een voorwerp niet kunt pakken, omdat het nog niet nodig is. Voor de gevorderde speler is het niet té makkelijk gemaakt. De uitdagendste puzzel is wel die in lama Lavinia's seance. Die puzzel bestaat uit vier kleinere problemen, waardoor hij niet in een keer is op te lossen. Je zult verschillende keren een fout moeten maken om te zien hoe je hem oplost. Leuk is dat Lavinia meer succes heeft dan ze zelf beseft. Er is een puzzel waarvoor je een code moet vinden, die uit continenten bestaat. De eerste twee continenten kun je door met de figuurtjes te praten makkelijk vinden, maar de andere twee vereist meer zoekwerk. 
 Behalve alle eerder genoemde positieve punten van dit spel zijn er ook nog de prachtig gedetailleerde tekeningen in realistische cartoonstijl. Er is veel zorg aan deze mooi gekleurde tekeningen besteed. Winkelbottoms oog achter het lorgnet is groter dan zijn andere oog en laten in detail zijn wimpers zien. Het is grappig te zien hoe het te krappe bloesje van een café-eigenaar spant bij de knoopjes. De figuurtjes lijken wat statisch. Ze lopen niet rond, maar staan of zitten op een vaste plaats. Als Winkelbottom met ze spreekt, popt hij op als in een pop-upboek en zie je hem en Frumple op de voorgrond. Je raakt snel gewend aan deze manier van gesprekken voeren en je ervaart geen moment een gebrek aan actie. De figuren bewegen licht hun oren of armen en ze bewegen hun ogen. Ook bewegen ze hun mond als ze spreken. Op de achtergrond is nauwelijks beweging. Je ziet een haardvuurtje, regen of een wapperend uithangbord bij een café, maar veel is het niet. Toch komt het spel niet over als statisch. Er is namelijk behoorlijk wat te zien aan interieurstukken, planten en andere sfeerbepalende elementen. 
 Winklebottom Investigates is samengevat een sfeervol adventure waaraan veel plezier te beleven valt. Het verhaal zit logisch in elkaar en het spel is niet te moeilijk. Zowel door de puzzels en de tekeningen als door de muziek is dit een aanrader. Gemiddelde en gevorderde spelers zullen de puzzels waarderen en veel plezier beleven aan de Engelse sfeer uit de jaren '20. Het is te hopen dat Lord Winklebottom met zijn soms wat mopperige en ongeduldige partner Frumble in de toekomst nog in andere misdaadmysteries voor zal komen, die even logisch en charmant zijn als dit spel. NB: Navraag bij spelmaakster Charlotte Sutherland leert dat een nieuw avontuur van Winklebottom er inderdaad zal komen! Grotere plaatjes bekijken? Ga naar de screenshots. |