THE DARK EYE 1: Chains of Satinav Uitgever: Deep Silver / 2012 Ontwerper: Daedalic Entertainment Platform: PC, Mac, PS4, PS5, Switch, Xbox One, Xbox Series X en S. Systeemeisen: --- Windows XP/Vista/7 - 2,5 Ghz Single Core of 2 Ghz Dual Core - 2 GB RAM (2,5 GB voor Vista/7) - OpenGL2.0-compatible grafische kaart met 512 MB geheugen (shared memory niet aanbevolen) - DirectX 9.0c compatible geluidskaart - 5 GB beschikbare opslagruimte - DVD drive - muis (met derde knop en wieltje aanbevolen). --- MAC OSX Lion (10.7) - Processor: 2 GHz (Dual Core) Intel - 2 GB RAM - 5.5 GB beschikbare opslagruimte. Categorie: Fantasie, queeste, middeleeuws aandoende wereld, handgetekende 2D en 2.5D beelden, 3de persoon, point & click. Walkthrough: klik hier voor Marjo's Nederlandstalige walkthrough. Beschrijving en review: Het is feest in de stad Andergast. De koningin van het nabijgelegen Nostria komt op bezoek om te praten over vrede tussen de steden. Ter gelegenheid hiervan is er een wedstrijd voor de jonge mannen in de stad. Geron, een jonge vogelvanger, wint de wedstrijd en krijgt de opdracht de kraaien uit de kamers van de koning te verjagen. Met deze kraaien begint alle ellende. Deze ziener maakte ook gebruik van kraaien. De ziener werd gedood, maar lijkt nu terug te zijn. Degenen die hem ter dood brachten, worden nu zelf slachtoffer van een mysterieuze dood en kraaien pikken hun ogen uit. De stad kan bevrijd worden van de kraaien, door het bespelen van een magische harp. Maar de elf Nuri is de enige die de harp kan spelen en de ziener zit ook achter Nuri aan. Geron is in zijn jeugd door dezelfde ziener aangemerkt als ongeluksbrenger en wordt sindsdien nogal onvriendelijk benaderd in de stad. Toch zet hij alles op alles om de stad te redden, door Nuri te beschermen en haar terug te brengen naar het feeënland. 
 Het spel begint rustig met het zoeken naar de eikenbladeren voor de wedstrijd. Hierbij krijg je alle tijd om te wennen aan de besturing van het spel. Maar nadat Geron probeert de kraaien te vangen, raakt alles in een stroomversnelling. Geron geraakt buiten de stad, zoekt en vindt Nuri en ze gaan samen op weg, waarbij ze allerlei figuren ontmoeten. Geen van deze figuren laat een echt diepe indruk na, behalve dan misschien de aparte dieren in het feeënland. Het zijn slechts figuranten, maar wel figuranten die allemaal ook hun eigen verhaal te vertellen hebben, hoe kort de ontmoeting ook is, zoals bij de zigeunerin in het bos. Deze extra informatie, die niet nodig is om het spel uit te spelen, draagt dan weer bij tot de volledigheid van de grote fantasiewereld waarin Geron en Nuro leven. Toch zijn Geron en Nuri geen karakters waar je echt je hart aan verliest, ondanks het goeduitgewerkte verhaal. De kinderlijke Nuri gedraagt zich bij tijd en wijle nogal irritant naief. En Geron, die toch de avontuurlijke hoofdpersoon is, straalt iets ongeïnteresseerds uit, hij lijkt emotioneel niet echt betrokken te zijn. Zelfs bij het "easteregg" in het spel, staat hij stokstijf stil, terwijl ik geamuseerd verwonderd met mijn ogen knipperde. Ik vraag me trouwens stiekem af of dit soort 18+ grapjes in het puriteinse Amerika wel getolereerd worden in een adventurespel dat geschikt is voor mensen vanaf twaalf jaar. 
 De puzzels in het spel zijn leuk om te doen en ook geschikt voor de minder ervaren speler. Ze vormen een uitdaging, zonder frustrerend moeilijk te worden. Bij diverse gelegenheden moeten Geron en Nuri samenwerken, want Geron kan met zijn geest voorwerpen breken en Nuri kan ze weer heel maken. Een leuk gegeven, dat de relatie tussen de twee karakters geloofwaardiger maakt. Het spel is min of meer lineair van opzet, je gaat van de ene locatie/hoofdstuk naar de volgende en kunt niet meer terug. Vaak bestaan de puzzels uit zoeken naar een uitweg in een benarde situatie. Het houdt de spanning in het verhaal, ook als je even niets kunt bedenken. Het betekent ook dat je weet dat de oplossing binnen die locatie moet liggen, dus desnoods klik je met alles op alles om ergens een reactie te krijgen. Bovendien kun je door te rechtsklikken commentaar krijgen op voorwerpen, iets wat subtiel een hint kan zijn. Pixelhunting is ook niet nodig, want het spel heeft een hotspot indicator die je in het optiemenu kunt aanzetten. Hier kun je ook aanvinken of je wilt weten wanneer alle acties op een voorwerp zijn uitgeput. De ervaren speler kan er gelukkig voor kiezen om zonder al die hulpmiddelen op avontuur te gaan. 
 Geron en Nuri bezoeken op hun reis interessante plekken en dit gaf de ontwerpers van het spel alle kans zich uit te leven in fraaie handgetekende achtergronden, die inmiddels het huismerk zijn van Daedalic. Elke scene is aantrekkelijk fantasievol, gedetailleerd en sprankelend of die nu in een stad of bos, buiten of binnen, in het licht of het donker is. Met kleine animaties als wimpels die bewegen in de wind, motjes rond een brandende lamp, is alles ondergedompeld in een soort knusheid, die je bijvoorbeeld ook in de tekeningen van Anton Pieck ziet. In deze fantastische achtergronden valt wel op dat de bewegingen van de karakters in het spel minimaal en simpel zijn. Iedereen, behalve Geron, beweegt stijfjes en nauwelijks. Geron bukt, kijkt omhoog, pakt dingen op en beweegt zijn schouders als hij adem haalt. Maar als Geron druk bezig of in gesprek is, staat Nuri als bevroren alleen te ademen. In contrast daarmee zijn de close-ups, die levendige gezichtsuitdrukkingen met opgetrokken wenkbrauwen, opengesperde ogen en lipsynchronisatie laten zien bij elk karakter, maar nog steeds met onbeweeglijkheid beneden het hoofd. De zwartwitte stripbeelden met commentaar op de gebeurtenissen, die je tussen de hoofstukken te zien krijgt, zijn een duidelijke en goede overgang naar de volgende speelbare scenes. 
 De spaarzaam gebruikte muziek in het spel is werkelijk uitstekend gekozen onderstreept de sfeer van het moment. Aan het gefiedel van een minstreel op het dorpsplein kun je horen dat het feest is en de mensen in een goede stemming. Maar ben je in de bossen of in de open lucht op zoek, dan hoor je slechts een zacht, geheimzinnig klinkend melodietje. In de grot van de leermeester hoor je zelfs helemaal geen muziek, alleen het suizen van wind. Ook in de nacht bij een watermolen is het stil, totdat met een kort opzwepend geluid, de komst van ondoden en gevaar wordt aangekondigd. Voor de rest moet je het als speler doen met achtergrondgeluiden, die realistisch aandoen en net zo sfeerbepalend zijn. Het geluid van de molenschoepen gaan echt op je zenuwen werken, als je gehaast probeert Geron te bevrijden. Het stemacteren is niet slecht, al bleef ik het hele spel het gevoel houden, dat de stem van Geron niet bij het karakter paste. Hij klonk te oud, veel te bedachtzaam en op de verkeerde momenten met felle emotie. Op de onnatuurlijk krijsende stem van een gewonde jongevrouw na, waren de andere stemmen echter overtuigend. De vele dialogen zijn goed geschreven. Omdat ze als keuzemogelijkheden in een gesprek zijn, kun je naar je eigen gevoel dieper in de achtergronden van het verhaal duiken, of snel overal doorheen rennen. Dit laatste zou jammer zijn, want het is juist het verhaal dat charme aan de avontuurlijke reis geeft. 
 Samenvatting: Al met al schetst Daedalic in dit spel een middeleeuws aandoende fantasiewereld, waarin je als speler graag zou willen rondlopen. Zelfs de figuranten lijken 'echte mensen' met hun eigen verhaal. Voeg daarbij leuke puzzels in een goed uitgewerkt verhaal dat door schitterende beelden en sfeerbepalende muziek wordt ondersteund en je hebt een spel dat al snel in de favorietenlijst belandt. Grotere plaatjes bekijken? Ga naar de screenshots. Meer avonturen van Geron en Nuri in: The Dark Eye: Memoria |